7 نشانه اعتیاد به غذا؛ آیا فست فودها اعتیادآور هستند؟

Fast food dish on white background

به گزارش مجله هفته بازار و به نقل از وب سایت healthline؛ اکثر مردم احتمالاً در مقطعی از زندگی خود، دچار پرخوری شدید و نیاز مداوم به غذا خوردن شده‌اند. اما غذا خوردن زیاد، چه زمانی به اعتیاد به غذا خوردن تبدیل می‌شود؟

غذاهای بسیار فرآوری شده و فست فودها ممکن است حاوی موادی باشند که مصرف کنندگان را مجبور به خوردن دوباره آنها کنند اما آیا درست است که این غذاها را اعتیاد آور بنامیم؟

این موضوع بحث برانگیز است و برخی معتقدند که اصطلاح “اعتیاد” باید برای مسائل مربوط به سوء مصرف مواد مخدر اختصاص داده شود.

علاوه بر این، تحقیقات در مورد روانشناسی اعتیاد به مواد غذایی و همچنین نظرات متخصصان، متفاوت هستند و نتیجه‌گیری را پیچیده‌تر می‌کنند.

با این حال، کارشناسان حداقل در یک چیز توافق دارند: اگر دچار اختلالات بلندمدت خوردن هستید، بهتر است آن را پیگیری کنید و راه‌های درمان آن نیز وجود دارند.

تعریف اعتیاد به غذا

گروهی به نام Overeaters Anonymous  یا پرخوران گمنام از برنامه 12 مرحله ای مشابه برنامه مورد استفاده معتادان و الکلی های گمنام پیروی می کنند اما برخلاف اختلال مصرف مواد، اعتیاد به غذا در کتابچه راهنمای DSM-5، به رسمیت شناخته نشده است.

کتابچه راهنمای DSM-5، یک معیار تشخیصی منتشر شده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا  (APA) است. پرخوران گمنام، انجمنی از افرادی است که از اختلالات خوردن مربوط به پرخوری، بهبود یافته‌اند.

اعتیاد یا شبه اعتیاد؟

آن ماری اوملیا، مسئول ارشد پزشکی و بالینی در مرکز بهبودی غذا در ایالات متحده می‌گوید: «بر اساس تجربه من، برخی مبتلا به پرخوری، اصطلاح «اعتیاد به غذا» را برای روند بهبودی خود، مفید می‌دانند.

با این حال، او نگران است که فقدان اجماع و تعاریف روشن می تواند به عدم تعریف واضح اعتیاد به غذا خوردن منجر شود. او می‌گوید که اعتیاد به غذا بهترین اصطلاح نیست اما منصفانه است که بگوییم غذا می تواند رفتاری شبیه اعتیاد را تحریک کند.

در مقابل، روان درمانگری به نام دکتر ترالین سل می گوید: اگر نمی‌توانید جلوی پرخوری خود را بگیرید، آن را مخفی می‌کنید، پرخوری موجب گوشه‌گیری و خجالت شما شده و حسی مانند احساس بیماری یا عدم تعادل قند خون در زمانی که مدام غذا نمی‌خورید، دارید، این یک اعتیاد است.

دکتر کالی استس می‌گوید که غذا قطعاً می‌تواند اعتیادآور باشد و به پژوهشی در سال 2018 در مورد فعالیت مغز و مواد غذایی مشابه آنچه در افراد معتاد به مواد مخدر یا الکل مشاهده می‌شود، اشاره می‌کند.

با این حال، حتی برخی از اصطلاحاتی که استس و سل پیشنهاد می‌کنند قابل بحث هستند. بدون بررسی غربالگری، تعریف استاندارد رفتارها، علائم و فعالیت‌های عصبی موجود؛ تعریف دقیق اعتیاد به غذا غیرممکن است.

تفاوت بین اعتیاد به مواد مخدر و اعتیاد به غذا

بخشی از اختلافات در مورد اصطلاح اعتیاد به غذا این است که مردم احساس می کنند اعتیاد به مواد مخدر را کمرنگ می کند یا قبح آن را می‌ریزد.

برای نزدیک به دو دهه، ایالات متحده با بحران مواد مخدر دست و پنجه نرم کرده است. بر اساس داده های مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها در ایالات متحده، در سال 2021، مرگ و میر ناشی از مواد مخدر از 70029 نفر در سال 2020 به 80816 نفر افزایش یافت. به طور کلی، مرگ و میر ناشی از مصرف بیش از حد مواد مخدر 15 درصد افزایش یافت.

تحقیقات انجام شده در سال 2020 تنها شباهت های کمی را بین تجربیات زندگی افراد دارای رفتارهای غذایی اعتیادآور و افرادی که با معیارهای انجمن روانپزشکی آمریکا برای اختلال مصرف مواد مخدر، مطابقت دارند، نشان داد.

با این حال، یک بررسی سیستمیک در سال 2018 نشان داد که نشانه‌های اعتیاد به مواد غذایی به جای یک اختلال رفتاری، با معیارهای تشخیصی اختلال مصرف مواد مطابقت دارند. به زبان ساده یعنی پرخوری زیاد، بیشتر شبیه اعتیاد است تا یک اختلال رفتاری.

دکتر سل با افرادی که اعتیاد به مواد مخدر را تجربه کرده اند یا کسی را که معتاد بوده از دست داده اند، همدلی دارد و اذعان می کند که تفاوت های قابل توجهی میان اعتیاد به مواد مخدر با پرخوری شدید وجود دارد.

با این حال، او می‌گوید این موضوع مستلزم تحقیق و بحث است و افراد دچار اختلال پرخوری، نیازمند گزینه‌های درمانی و کمک هستند.

سل می‌گوید: در حالی که بعید است اعتیاد به غذا باعث ایجاد پیامدها یا تأثیرات ویران‌کننده در زندگی اشخاص مانند تاثیراتی که اعتیاد به مواد مخدر یا الکل بر جای می‌گذارد، باشد، اعتیاد به مواد غذایی نباید برای افراد به عنوان یک معضل اجتماعی، نادیده گرفته شود.

تحقیق در مورد اعتیاد به غذا

اگرچه اعتیاد به غذا توسط انجمن روانپزشکی آمریکا به رسمیت شناخته نشده، اما امروزه اعتیاد به غذا به یک موضوع داغ در جوامع تبدیل شده است.

بر اساس یک پژوهش در سال 2022 روی 194 دانشجوی کالج، اعتیاد به غذا در دهه گذشته توجه تحقیقاتی را به خود جلب کرده است.

محققان خاطرنشان کردند که میل شدید به خوردن غذاهای بسیار خوش طعم یکی از نشانه های بارز اعتیاد به غذا است و بررسی ارتباط بین اعتیاد به غذا و نارضایتی از وزن دانشجویان، عادات غذایی و انتخاب های غذایی را به سایر پژوهشگران پیشنهاد کردند.

یک پژوهش کوچک در سال 2019، اصطلاح اعتیاد به مواد مخدر را تایید کرد. با این حال، نویسندگان خواستار آگاهی بیشتر در مورد اعتیاد به مواد غذایی، نقش صنعت غذا و مداخلات سیاسی بالقوه ای هستند که ممکن است به مهار این مشکل کمک کند.

یک بررسی سیستمیک در سال 2018، اعتیاد به غذا را به عنوان یک اصطلاح تشخیصی معتبر، تأیید کرد به خصوص که این اعتیادآوری به غذاهایی با شیرین کننده های افزودنی و مواد تصفیه شده مربوط می شود. علاوه بر این، این مطالعه به چندین علامت مشخصه اعتیاد به غذا اشاره کرد. این نشانه‌ها عبارت بودند از:

1.  تغییرات عصبی

2.  اختلال در کنترل خوردن

3.  تمایل بیش از حد به غذا خوردن

4.  مزمن و بلندمدت بودن

5.  عود کردن و شدید شدن

6.  ایجاد مشکلات در زندگی اجتماعی

7.  پرخوری شدید و بیش از حد که می‌تواند خطرناک باشد

نویسندگان این پژوهش خاطرنشان کردند: ما پیشنهاد می‌کنیم که ساختار اعتیاد به مواد غذایی با توجه به اهمیت ارائه، پیشگیری و درمان آن؛ مورد توجه جدی قرار گیرد.

با این حال، عده ای مخالف عبارت اعتیاد به غذا هستند. بر اساس تحقیقاتی در سال 2021، نویسندگان مطالعه پیشنهاد می‌کنند که مفهوم اعتیاد به مواد غذایی حواس‌ها را پرت می‌کند و به کاهش میزان چاقی کمک نمی‌کند. آنها استدلال می کنند که استفاده از معیارهای تشخیصی یکسان برای اختلالات مصرف مواد مخدر به دلایل متعددی بسیار ساده است اما در مورد اختلالات پرخوری اینگونه نیست.

توصیه‌های آنها در مورد عبارت اعتیاد به غذا به شرح زیر است:

·      چندین اختلال جسمی و روانی باید حذف شوند

·      اعتیاد به غذا باید از نیاز فیزیولوژیکی به مصرف کالری کافی برای حفظ وزن بالا متمایز شود

·      کاهش وزن نیز می تواند رفتارهای غذایی شبیه اعتیاد به غذا را تحریک کند

·      مفهوم اعتیاد به غذا فاقد اعتبار است، به ویژه با توجه به شیوع بالای “اعتیاد به غذا” در بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی

·      تعریف اعتیاد به غذا، به درمان های جدید و موفقی برای پرخوری و چاقی منجر نشده است

اعتیاد به غذا و مغز

برخی از دانشمندان در تلاش برای تعیین اینکه آیا اعتیاد به غذا واژه صحیحی است یا خیر، مغز را بررسی کرده اند. پژوهشگری به نام اوملیا می‌گوید: ممکن است برای برخی افراد، مصرف زیاد غذای فرآوری‌شده و خیلی خوشمزه، باعث تغییر در مسیرهای عصبی که فرکانس پاداش را به مغز ارسال می‌کنند شود و آنها رفتاری مشابه حالتی که در هنگام ابتلا به اعتیاد به مواد مخدر در مغز تأثیر می‌گذارد، انجام دهند.

در این موارد، غذاها مراکز نشان دهنده پاداش مغز را فعال می کنند و فعالیت انتقال دهنده های عصبی مانند دوپامین و اندورفین را تحریک می کنند.

به طور مشابه، مطالعه‌ای در سال 2020، انتشار دوپامین را به‌عنوان حالت مشابه بین افراد مبتلا به اعتیاد به غذا و اختلال مصرف دخانیات دسته‌بندی کرد و یک مطالعه معتبر در سال 2021 با حضور 150 شرکت‌کننده نیز نشان می‌دهد که افراد مبتلا به اعتیاد به غذا، دچار تغییر در عملکردهای مدارهای پاداش مغز شده‌اند.

تحقیقات انجام شده در سال 2021 نشان می دهد که غذاهای بسیار فرآوری شده در تحریک سیستم عصبی مرتبط با پاداش، بیشتر از غذاهایی که کمتر فرآوری شده‌اند، اعتیادآور هستند.

یک پژوهش کوچک در سال 2017 روی 10 مرد سالم نشان می دهد که تغذیه مداوم باعث آزاد شدن مواد افیونی مغزی می شود، حتی بدون لذت ذهنی که اغلب با خوردن مرتبط است.

مطالعه‌ای در سال 2011 نشان داد که مطالعات تصویربرداری نشان می‌دهد افرادی که چاق هستند ممکن است دچار اختلال در مسیرهای دوپامینرژیک شوند که با حساسیت پاداش، شرطی‌سازی و کنترل غذا خوردن، مرتبط است.

املیا می گوید که این تحقیق هنوز در مراحل ابتدایی است و روانشناسی اعتیاد به غذا هنوز مورد بحث است.

اندازه نمونه در پژوهش‌ها اغلب کوچک بوده اما تحقیقات ممکن است توضیح دهد که چرا افراد، رفتارهای اعتیادآور را در مورد غذاهای بسیار فرآوری شده یا شیرین مانند پیتزا یا شیرینی‌ها بروز می‌دهند اما به طور مثال هیچ فردی اعتیاد به خوردن کلم بروکلی پیدا نمی‌کند.

نابرابری‌های غذایی و موانع تغذیه سالم

ساختارهای اجتماعی می تواند باعث شود که فرد تمایل بیشتری به مصرف غذاهای فرآوری شده داشته باشد. یک پژوهش کوچک در سال 2020 روی 37 والدین دانش‌آموزان در جوامع محروم، نشان داد که اگرچه غذاهای «کمتر فرآوری‌شده» سالم‌تر تلقی می‌شوند اما تهیه غذاهای فرآوری‌شده برای مصرف‌کنندگان راحت‌تر و در دسترس‌تر هستند. در مورد مضرات غذاهای فرآوری شده در ایالات متحده، اطلاع‌رسانی خوبی انجام شده اما در خارج از ایالات متحده احتمال دارد که غذاهای فرآوری شده را مفید و مثبت بدانند که نشان دهنده نیاز به آموزش بیشتر و تعریف منسجم این نوع غذاها است.

تحقیقات معتبری در سال 2021 نشان داد که جوامع محروم مجبور بودند برای دسترسی به غذاهای سالم، مسافت بیشتری را طی کنند.

مطالعه‌ای در سال 2018 نشان داد که سیاه‌پوستان بیشتر از افراد سفیدپوست غذاهای فرآوری‌شده مصرف می‌کنند و میزان فشار خون بالاتری دارند.

دکتر سل می‌گوید: اختلاف در دسترسی به غذای سالم، یک مشکل واقعی در سراسر آمریکا است. اگر افرادی به غذای سالم دسترسی نداشته باشند، به دلیل ماندگاری طولانی تر، غذاهای فرآوری شده را انتخاب می کنند یا تنها این نوع غذاها در دسترس آنها است.

چگونه بر اعتیاد به غذا غلبه کنیم؟

بر خلاف افراد معتاد به مواد مخدر، افراد نمی توانند از خوردن غذا خودداری کنند و اوملیا می گوید که حذف کامل وعده های اصلی غذا اغلب با شکست مواجه می شود.

اوملیا می‌گوید: برای چالش‌های پرخوری، شناسایی غذاهای محرک که نمی‌توان میزان خوردن آنها را کنترل کرد، مهم است.

بیماران به جای حذف کامل این غذاها، می توانند با مشاوران تغذیه برای ایجاد برنامه هایی پیرامون این غذاها همکاری کنند.

او می گوید: ما برای موقعیت های آسیب پذیر یا غذاهای چالش برانگیزتر برنامه ریزی می کنیم. ما هرگز فرد را بدون غذا خوردن برای مدت طولانی نمی‌گذاریم. ما غذاها و میان وعده های متعادل و خوشمزه را برنامه ریزی و آماده می کنیم و روابط حمایتی و ارتباط را در اولویت قرار می دهیم.

اگر رفتارهای غذایی اعتیادآور همراه با پرخوری عصبی بروز کند، اوملیا می‌گوید که می توان پروزاک را تجویز کرد و مورد تایید FDA است. تحقیقات نشان می‌دهد که بوپروپیون هم ممکن است به درمان چاقی همراه با یا بدون دیابت نوع 2 کمک کند.

اوملیا می گوید که هر درمانی باید هر بیماری زمینه ای از جمله دیابت، فشار خون بالا و اختلالات روانی را در نظر بگیرد.

سوالات متداول در مورد اعتیاد به مواد غذایی

«اعتیاد به غذا» چقدر شایع است؟

تحقیقات نشان می دهد که اعتیاد به غذا بر تعداد زیادی از افراد تأثیر می‌گذارد. بر اساس پژوهشی در سال 2021 از 196211 فرد، اعتیاد به غذا تا 20 درصد از افراد را تحت تأثیر قرار داده است. عواملی مانند زن بودن، بالای 35 سال داشتن و داشتن BMI بالا با خطر بالاتر اعتیاد به مواد غذایی مرتبط است.

بررسی 272 پژوهش دیگر در سال 2021، میزان شیوع 20 درصدی را تأیید کرد و اشاره کرد که این میزان در افرادی که تشخیص بالینی پرخوری داشتند، بالاتر بود.

تحقیقات انجام شده در سال 2014 نشان می دهد که 40 درصد از افرادی که به دنبال جراحی چاقی که به عنوان جراحی کاهش وزن نیز شناخته می‌شود، هستند، اعتیاد به غذا را تجربه می کنند.

یک پژوهش قدیمی‌تر در سال 2011 به یک مطالعه کیفی اشاره کرد که کودکان و نوجوانان چاق و دارای اضافه وزن را با تعریفی از اعتیاد مواجه کرد و 29 درصد پاسخ دادند که خود را معتاد به غذا می‌دانستند.

آیا ترک اعتیاد به غذا، علائمی شبیه ترک مواد مخدر دارد؟

اومیلا او می گوید که علائم بالقوه ممکن است مشابه علائم ترک نیکوتین باشد. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

·      اضطراب

·      بی خوابی

·      سردرد

·      تغییرات خلق و خوی

اومیلا می گوید که علائم بسیار بعید است که به شدت علائم مرتبط با ترک الکل یا مواد مخدر مانند تهوع، استفراغ، لرز، گرفتگی عضلات و ناراحتی روانی باشند.

آیا غذا واقعا می تواند اعتیاد آور باشد؟

برخی از کارشناسان مانند اومیلا می گویند که اصطلاح “اعتیاد به غذا” کمی افراطی است به ویژه به این دلیل که تحقیقات هنوز در حال انجام هستند.

تجربیات زندگی افراد با عادات غذایی اعتیاد آور شامل موارد زیر هستند:

·      از دست دادن کنترل در غذا خوردن

·      خوردن احساسی غذا و شرمندگی از پرخوری

·      مشکلات سلامتی و ناراحتی مرتبط با وزن

این تجربیات نشان می دهد که حمایت عاطفی و پزشکی ممکن است ضروری باشد.

چه چیزی مواد غذایی را اعتیاد آور می کند؟

صرف نظر از اینکه اعتیاد به مواد غذایی اصطلاح مناسبی باشد یا نه، غذاهای بسیار فرآوری شده و شیرین می توانند ما را برای مصرف بیشتر تحریک کنند. مواد تشکیل دهنده این خوراکی ها ممکن است نقش داشته باشند زیرا به نظر می رسد برخی از غذاها بیشتر از سایرین اعتیادآور هستند.

تحقیقات در سال 2021 نشان می‌دهد که کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده و چربی‌ها، مواد محرکی هستند که می‌توانند الگوهای غذایی اعتیادآور را تحریک کنند.

یک بررسی سیستمیک در سال 2018 نشان می دهد که اعتیاد به غذا یک اصطلاح معتبر است و غذاهای فرآوری شده با چربی ها و شیرین کننده های افزودنی؛ بیشترین پتانسیل را برای اعتیاد دارند.

یک بررسی در سال 2016 نشان می دهد که غذاهای چرب، شیرین و نمکی پتانسیل اعتیادآور شدن را دارند.

تحقیقات انجام شده در سال 2015 نشان داد که غذاهایی با بارهای گلیسمی (بار گلیسمی ترکیبی از هر دو کمیت و کیفیت کربوهیدرات های موجود در یک ماده غذایی و بهترین روش برای مقایسه گلوکز خون و مقادیر مختلف غذاها است) و محتوای چربی بالاتر احتمال اعتیادآور شدن بیشتری دارند.

سل می‌گوید: تحقیقات، چندین ویژگی مشترک غذاهای فرآوری‌شده را نشان می‌دهد که در مجموع در غذاهای طبیعی یافت نمی‌شوند که ریسک اعتیادآور شدن را افزایش می‌دهند: دوز متمرکز، نرخ جذب سریع، افزودن چربی‌ها، کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده و بار گلیسمی.

این ویژگی ها باعث ایجاد پاسخ های مختلف سیستم پاداش در مغز می شوند.

سل گفت: غذاهای طبیعی و فرآوری نشده، از نظر شیمیایی، مثل غذاهای فرآوری شده نیستند که گیرنده شما را با دوپامین اشغال می‌کنند.

خلاصه

اعتیاد به غذا یک اصطلاح پرمعنی و بحث برانگیز است و همه قبول ندارند که درست است.

بر اساس تحقیقات، برخی از اشکال غذا که عمدتاً شیرین و بسیار فرآوری شده هستند، می توانند فرستنده های پاداش را در مغز فعال کنند. این فعال‌سازی ممکن است به خوردن اجباری منجر شود.

اگر احساس می‌کنید که با اعتیاد به غذا، علائم اعتیاد مانند غذا یا خوردن اجباری دست و پنجه نرم می‌کنید، درمان آن در دسترس است.

  • Comments are closed.
  • تبلیغات (ردیفی)

    اینجا تبلیغ کنید