نویسنده: آرمان صالحی
به گزارش سرویس ورزشی مجله هفته بازار؛ جام جهانی یکی از بزرگترین و مهم‌ترین تورنمنت‌های ورزشی جهان است و در هنگام برگزاری این مسابقات، دیگری کسی به این موضوع فکر نمی‌کند که “مرد نباید گریه کند”. این تورنمنت، جام اشک‌ها ولبخندهاست، لبخند و اشک برای مرد و زن و برای کودک و پیر. شاید این حجم از احساسات از عشق به کشور یا خود فوتبال نشأت می‌گیرد. در این مسابقات در طول تنها چند ثانیه، ناامیدی جای خود را به امید می‌دهد و شاید برعکس، در چند ثانیه، همه رویاهای یک ملت نابود شود.
هرچند که در فوتبال آمریکایی، شاید گریه کردن برای فوتبال زیاد مرسوم نباشد، اما ظاهرا در آنچه که آمریکایی‌ها به آن ساکر یا Soccer می‌گویند و سایر نقاط جهان آن را با نام فوتبال می‌شناسند، گریه کردن امری عادی است. در جام جهانی می‌توانید اشک ریختن برای فوتبال بین ملیت‌های مختلف از شرق تا غرب و از شمال تا جنوب جهان ببینید. هواداران ژاپن بعد از حذف تیم‌شان در ضربات پنالتی در مرحله یک هشتم نهایی مقابل کرواسی، اشک ریختند.
سپس، در مرحله یک چهارم نهایی، کرواسی دوباره این کار را انجام داد و در ضربات پنالتی، برزیل، یکی از محبوب ترین تیم‌های جهان را حذف کرد. کروات‌ها این بار باعث گریه نیمار، فوق ستاره برزیل شدند. او به خبرنگاران گفت: “پیدا کردن کلماتی برای توصیف این لحظه، سخت است”.
اما این فقط نیمار نبود که اشک می‌ریخت و بسیاری از هموطنانش در خیابان‌های برزیل نیز همراه با او گریه کردند.
فوتبال بی رحم است. گاهی اوقات ممکن است در یک بازی برنده شوید اما در واقع بازنده باشید. اروگوئه در آخرین دیدار خود در مرحله گروهی، 2-0 مقابل غنا پیروز شد اما برای راهیابی به مرحله حذفی باید یک گل دیگر می‌زد. لوئیس سوارز که در هر دو گل، پاس گل داد، در پایان این بازی و پس از حذف تیمش، گریه کرد.
البته هر گریه‌ای از ناراحتی نیست و می‌تواند اشک شوق باشد. برای مثال برخی هواداران کاستاریکا پس از پیروزی 1-0 تیم‌شان مقابل ژاپن، از خوشحالی گریه کردند. هرچند کاستاریکا در بازی بعدی خود مغلوب آلمان شد و از صعود به مرحله حذفی بازماند.
مراکش در این دوره، پدیده جام جهانی شد و اسپانیا و پرتغال را حذف کرد و اولین تیم آفریقایی شد که به نیمه نهایی جام جهانی رسید. اما باوجود تاریخ‌سازی مراکش و راهیابی به عنوان اولین تیم آفریقایی، عرب‌زبان و مسلمان به جمع چهار تیم جام جهانی، شاید پایان این تورنمنت برای برخی مردم این کشور غم‌انگیز بود. شکست مقابل فرانسه آن‌ها را از راهیابی به فینال بازداشت و باخت به کرواسی باعث شد آن‌ها از کسب مقام سوم نیز بازبمانند.
در ابتدای جام و پس از شکست آرژانتین مقابل عربستان، به نظر می‌رسید که فرصت دیگری برای قهرمانی در جام جهانی از دست لیونل مسی رفته اما آرژانتینی‌ها خیلی زود خود را بازیابی کردند.
مسی در 13 سالگی آرژانتین را ترک کرد و از آن زمان رابطه‌اش با کشورش از راه دور بوده است اما بی‌شک فینال این جام جهانی، رابطه مسی با مردم کشورش را عمیق‌تر کرد. در دیدار فینال، کیلیان امباپه دو بار فرانسه را به جام بازگرداند و نتیجه را به تساوی کشاند اما تلاش او برای کسب دومین قهرمانی متوالی جام جهانی در پایان با بدشانسی در ضربات پنالتی، به نتیجه نرسید و جام به مسی و یارانش رسید.
با وجود همه اشک‌ها و لبخندها و حواشی، جام جهانی 2022 با حرف و حدیث‌های فراوان در مورد پرداخت رشوه از سوی قطر برای کسب میزبانی تا کشته شدن هزاران کارگر در جریان ساخت ورزشگاه‌ها و بلاتکلیفی صدها کارگر مهاجری که برای ساخت اماکن ورزشی و برگزاری جام جهانی به قطر کمک کردند، به پایان رسید.
حالا شاید همه نگاه‌ها به جام جهانی بعدی که 48 تیمی خواهد بود و در 3 کشور کانادا، آمریکا و مکزیک برگزار می‌شود، دوخته شود. بازی‌هایی که اکثر آن‌ها در ایالات متحده برگزار خواهد شد و احتمالا مردم آمریکا که عادت ندارند برای فوتبال اشک بریزند، شاید از گریه‌های مردم کشورهای مختلف برای فوتبال یا همان ساکر در کشورشان، شگفت‌زده شوند!
